Wina z regionu Toskania
Toskania ma opinię najbardziej prestiżowego regionu winiarskiego Italii. Kraina ta leży w środkowo-zachodniej części Włoch, na północ od Rzymu i regionu Lacjum, pomiędzy Apeninami i Morzem Tyrreńskim. Jej stolicą jest Florencja. Panuje tu klimat śródziemnomorski, a miejscami podgórski, z długimi, ciepłymi latami i dość chłodnymi jak na Włochy zimami.
Toskania jest matecznikiem najsłynniejszej włoskiej odmiany czerwonej, czyli sangiovese. Jej nazwa pochodzić ma od włoskiego (ew. łacińskiego) określenia „krew Jowisza” i według niektórych była znana jeszcze w czasach etruskich. Cechą win robionych z sangiovese jest wysoki poziom tanin i kwasowości. Ta późno dojrzewająca odmiana potrzebuje ciepłego klimatu. Wino z sangiovese ma aromaty wiśni, śliwek i suszonych owoców. Zwykle starzone jest w beczce dla złagodzenia tanin i nabycia korzennych aromatów.
Dla wielu osób region kojarzy się z chianti, ale dzisiejsza Toskania to cała różnorodność najwspanialszych win czerwonych, coraz lepszych win białych, jak również tutejszej specyfiki – słynnych supertoskanów, czyli win robionych niezgodnie z zasadami apelacji.
Areał upraw winorośli zajmuje 86 tysięcy hektarów (4. miejsce we Włoszech), zaś produkcja wynosi około 3,6 milionów hektolitrów wina. Niemal połowa z tego przypada na wina jakościowe zgromadzone w ponad 50 apelacjach: 11 DOCG i 42 DOC. Uprawa winorośli coraz mocniej wychodzi poza obszar Chianti, niekiedy bardzo daleko. Są to takie apelacje jak, Pomino, Carmignano, Montecucco, Bolgheri Montescudaio, Morellino di Scansano i wiele innych. Najsłynniejszym winem Toskanii nadal jest jednak Chianti. To kupaż oparty na odmianie sangiovese.
Najwcześniejsze wzmianki o chianti pochodzą z drugiej połowy XIII wieku, ale obszar wyrobu tego wina wraz z 3 innymi został wyznaczony w 1716 roku przez Wielkiego Księcia Toskanii, Cosimo de Medici III. Chianti było zatem jednym z pierwszych win z apelacją. Wino chianti, jakie dziś znamy, z grubsza robione jest wg zasad określonych przez barona Bettino Ricasoli w roku 1872. Apelacyjnie nazwa chanti odnosi się do Chianti Classico (gminy Radda, Gaiolei Castellina i miasteczka Greve, aż po wzgórze Spedaluzza) oraz tzw. małego Chianti, do którego należą gminy: Chianti Montalbano, Chianti Colli Fiorentini, Chianti Rùfina, Chianti Colli Senesi, Chianti Colline Pisane, Chianti Colli Aretini i Chianti Montespertoli. Na obszarze wszystkich tych apelacji (oraz poza nimi, ale w rejonie Chianti) wolno też wytwarzać chianti bez dokładnego podania rejonu pochodzenia – to tzw. proste chianti (chianti semplice). W każdym kupażu odmiana sangiovese musi stanowić co najmniej 80%. Dopuszczone jest dodawanie odmian canaiolo, colorino, ale przede wszystkim cabernet i merlot. Od 2010 roku gminy z Chianti Classico stały się osobną apelacją. Winnice położone są tu na większych wysokościach, co spowalnia dojrzewanie owoców, dając im w rezultacie lepszą kwasowość i więcej ziołowych aromatów. Każde wino musi dojrzewać w beczce przez 12 miesięcy, a klasa Chianti Classico Riserva DOCG wymaga 24 miesięcy starzenia, z czego 3 wino musi spędzić w butelce. Najwyższą kategorią jest Gran Selezzione. Aby wino znalazło się w tej klasie, owoce muszą pochodzić z jednej winnicy, a starzenie musi trwać aż 30 miesięcy. Na południe od Chianti znajduje się miasteczko Montalcino, a wokół niego ok. 2000 ha upraw winorośli, z których powstaje słynne Brunello di Montalcino. Pomysł na to wino przyszedł do głowy Clemente Santi w połowie XIX wieku. Dzięki chłodniejszemu górskiemu klimatowi z winorośli robi się tu mocno skoncentrowane i żywotne wina sangiovese. Po długiej i powolnej fermentacji wina zamyka się w beczkach z dębu slawońskiego na 36 miesięcy, a następnie trzyma się je w butelkach kolejne dwa lata, zanim trafią na rynek. Potomkowie Clemente, rodzina Biond Santi wytwarza się tą techniką wina Brunello di Montalcino. Są to najdroższe i najbardziej poszukiwane na świecie wina z Włoch.Czytaj więcej
Chianti
Montalcino, słynne Brunnello
