Wina z Niemiec

Niemcy to jeden z najważniejszych winiarskich krajów świata, plasujący się wśród czołowych producentów wina. Najbardziej znany jest ze swych znakomitych rieslingów, powstających w nieprawdopodobnej urody winnicach nad Mozelą. Ostatnimi czasy jednak Niemcy z powodzeniem udowadniają wszem i wobec, że mają coraz więcej do zaoferowania także w kategorii win czerwonych, wśród których na plan pierwszy wysuwają się znakomite spätburgundery powstające głównie na południu – w Badenii i Palatynacie.

Kraj ten, może tylko z pominięciem okresu lat 70. i 80. ubiegłego wieku, może poszczycić się także imponującymi tradycjami winiarskimi. Pierwsze winnice na terenie dzisiejszych Niemiec zostały założone przez Rzymian nad Mozelą, a do III wieku przed Chrystusem uprawa winorośli z powodzeniem rozprzestrzeniła się na pobliskie doliny położone głównie nad mozelskimi dopływami. W średniowieczu uprawą winorośli i wyrobem wina zajęli się cystersi i benedyktyni. Dwie najsłynniejsze winiarnie w Rheingau z powodzeniem produkujące wina od mniej więcej 900 lat – Schloss Johannisberg i Kloster Eberbach – rozpoczęły swą działalność jako winiarnie przyklasztorne.

Najważniejsza dla niemieckiego winiarstwa odmiana riesling pojawiła się w dokumentach Rheingau w roku 1435, by wkrótce zadomowić się także nad Mozelą. W wieku XVIII zaczęto robić w Niemczech wina botrytyzowane, a w XIX stuleciu wina reńskie osiągały już zawrotne ceny, bijąc na głowę nawet te z najznamienitszych posiadłości w Bordeaux. Wraz z nastaniem nowego wieku winiarstwo niemieckie jednak poszło niewłaściwą drogą, koncentrując się głównie na ilości kosztem jakości produkowanych win.

Na szczęście najważniejsi niemieccy producenci nie dopuścili do upadku tego tak mocno zakorzenionego w kraju biznesu ustanawiając w 1910 roku stowarzyszenie VDP jako związek czterech organizacji połączonych ideą wytwarzania win nieszaptalizowanych i niedosładzanych. Jednak zasadniczym celem istnienia związku stało się organizowanie wspólnych aukcji winnych, co w czasach, gdy nie było możliwości pozaaukcyjnego handlu winem, ogromnie ułatwiało pracę miejscowym i międzynarodowym handlarzom. Potem niestety nastały w winiarstwie niemieckim lata 70. a wraz z nimi z lekka absurdalne przepisy. Zaczęto wówczas koncentrować się na stopniu słodyczy win. Zadecydowano, że wybitne wino to takie, które ma najwięcej cukru potencjalnego (czyli najwyższą wagę moszczu). W roku 1971 wprowadzono z przytupem nowe prawo winiarskie Niemiec. Zadecydowano wówczas, że najwyższą cenę i najwyższą jakość osiągać mają w Niemczech wina najsłodsze. Zasadę tę ujęto w kilku znanych wyróżnikach, czyli predykatach wina jakościowego, odróżniając od win jakościowych bez predykatu te określano jako Kabinett, Spätlese, Auslese, Beerenauslese i Trockenbeerenauslese. Dodatkowo 34 tysiące pojedynczych parceli o tradycyjnych historycznych nazwach przekształcono w nieco ponad 3 tysiące Einzellagen i Grosslagen łącząc ze sobą kilkanaście dawnych crus, a potem nadając temu zlepkowi nazwę najsłynniejszej z nich. Tym samym wybitne siedliska w ciągu zaledwie jednego roku rozrosły się do gigantycznych rozmiarów – niektóre niemieckie Lagen mają nawet po 600 hektarów!