Wina chilijskie
Chile to jeden z najważniejszych producentów wina w Ameryce Południowej. Pod względem geograficznym jest to kraj bardzo niezwykły: rozciągnięty na ponad cztery tysiące kilometrów z południa na północ i wciśnięty jakby na siłę między ocean a potężne Andy. 80 procent jego powierzchni zajmują góry. Szczyci się imponującą, liczącą niemal 6,5 tysiąca kilometrów długości, linią brzegową. Średnia rozciągłość równoleżnikowa wynosi zaledwie 200 kilometrów. Dzięki takim warunkom Chile charakteryzuje się niezwykłą różnorodnością klimatyczną, począwszy od pustynnych warunków na północy, po polarne lodowce na południu. Natomiast w samym środku kraju, w odległości około 250 kilometrów od stołecznego Santiago, panuje klimat o cechach śródziemnomorskich – idealny do uprawy winorośli (ciepłe dnie, chłodne noce, ożywcza bryza znad oceanu).
zarejestruj się i zamawiaj taniej
Historia winiarstwa chilijskiego
Uprawę winorośli na terenie dzisiejszego Chile rozpoczęto wkrótce po konkwiście, czyli w 1551 roku. W XVIII wieku sprowadzono sadzonki francuskich szczepów takich jak cabernet sauvignon i merlot. Rozwój tamtejszego winiarstwa został gwałtownie zatrzymany w latach 30. XX wieku, kiedy ówczesny rząd zabronił zakładania nowych winnic. Ten stan rzeczy trwał do 1974 roku, ale prawdziwa winiarska rewolucja miała miejsce w następnej dekadzie. Dzięki pojawieniu się pod Andami doświadczonych latających winemakerów z Australii, Kalifornii i Europy oraz inwestycjom najznamienitszych wytwórni ze Starego i Nowego Świata od Rothschildów i Miguela Torresa począwszy, a na Robercie Mondavim skończywszy, Chile uniknęło wielu błędów często zdarzających się przy tak szeroko zakrojonych działaniach. Z czasem zaczęto wytwarzać w kraju duże ilości bardzo przyzwoitego, stabilnej jakości wina chilijskie o umiarkowanych cenach. Wino chilijskie z tak zwanej średniej półki powstawały też w Chile wina wybitne, pojawiające się na szczytach zestawień jako najlepsze wino chilijskie świata, takie jak Alpha M Aurelio Montesa czy Don Maximiano z Viña Errázuriz.
Powstające jeszcze w latach 90. ubiegłego wieku chilijskie wina opatrzone były bardzo przejrzystymi etykietami, na których obok słowa Chile, wypisana dużymi literami widniała nazwa odmiany winorośli. W przypadku win czerwonych najczęściej były to cabernet sauvignon, merlot, carménère, syrah, malbec czy cabernet franc, a chardonnay lub sauvignon blanc w przypadku win białych. Z czasem stopniowo zaczęto zauważać różnice pomiędzy poszczególnymi siedliskami tego bardzo długiego kraju, tworząc coś na kształt apelacji, ale w rozumieniu zdecydowanie nowo światowym, skupiając się głównie na specyfice poszczególnych siedlisk, pozostawiając sposób tworzenia wina i wybór odmian w gestii enologów. Tym samym w latach 90. XX wieku podzielono Chile na sześć regionów winiarskich (każdy jest zarazem dużą apelacją), w których wytyczono podregiony. Są to: Atacama (Valle de Copiapó, Valle del Huasco), Coquimbo (Valle del Elqui, Valle del Limarí, Valle del Choapa), Aconcagua (Valle del Aconcagua, Valle de Casablanca, Valle de San Antonio), Valle Central (Valle del Maipo, Valle del Rapel, Valle de Curicó, Valle del Maule), Región del Sur (Valle de Itata, Valle del Bío-Bío, Valle del Malleco), Región Austral (Valle del Cautín, Valle de Osorno). Podregiony nierzadko dzielą się jeszcze na okręgi-apelacje, niektóre okręgi zaś na jeszcze mniejsze podokręgi. I tak dla przykładu: znana apelacja Valle de Colchagua jest okręgiem wyróżnionym w apelacji Valle del Rapel, ten zaś jest jednym z czterech podregionów regionu-apelacji Valle Central. Wraz z nastaniem nowego millennium coraz większą wagę zaczęto przywiązywać do doboru klonów poszczególnych odmian do odpowiednich siedlisk. W Chile pojawiły się szczepy takie jak tempranillo, viognier, riesling i sangiovese. Wcześniej nie przywiązywano specjalnej wagi do roczników, wychodząc z założenia, że w Chile są one do siebie bardzo podobne; z czasem zaczęto jednak dostrzegać różnice między nimi. Co więcej, w odniesieniu do konkretnego rocznika nie operuje się już ogólnikami, ale bardziej szczegółowymi informacjami; ocenia się, czy jakiś rocznik był dobry dla danej odmiany i w jakim regionie. Znakomite warunki do uprawy winorośli Chile zawdzięcza chłodzącym wpływom Pacyfiku z jednej strony, z drugiej zaś – lodowców andyjskich. Z tej świadomości narodził się w 2011 roku projekt wyznaczenia trzech obszarów o odmiennej specyfice klimatycznej, a także w dużej mierze geologicznej: Costa (wybrzeże), Entre Cordilleras (między górami) i Andes (Andy). Obszar o nazwie „Costa” obejmuje części chilijskich dolin będące pod wyraźnym wpływem oceanu: powstające na wybrzeżu mgły pozwalają na wybranych terenach ograniczyć nasłonecznienie, a tym samym dają możliwość uprawy preferujących chłodniejsze i mniej nasłonecznione stanowiska odmian takich jak chardonnay, pinot noir czy sauvignon blanc. Wina z obszaru Costa są rześkie, eleganckie, mają dobrą kwasowość. Solidniejszą budowę i więcej ciężkości wykazują wina z obszaru objętego określeniem „Andes”, wytyczonego u podnóży najdłuższego pasma górskiego na świecie. W tym pasie występują największe różnice temperatur między dniem i nocą, tu cień wysokich szczytów zmniejsza nieco liczbę godzin słonecznych w roku. Między Kordylierą Nadbrzeżną a głównym pasmem Andów rozciąga się obszar nazwany „Entre Cordilleras”. Powstaje tu około 60 procent wszystkich win w Chile, głównie czerwonych. Jeśli na etykiecie wina umieszczono nazwę apelacji, co najmniej 85 procent winogron musi pochodzić z wymienionej lokalizacji.Czytaj więcej
Regiony i podregiony winiarskie
Kolejne podziały