Wina Glera

W przeszłości odmianę glera utożsamiano z prosecco do tego stopnia, że ją także przez całe lata nazywano właśnie nazwą prosecco. Sytuacja uległa zmianie w 2009 roku, kiedy zadecydowano, że nazwa prosecco powinna być stosowana jedynie w odniesieniu do apelacji, a nie odmiany winogron, w przypadku której powrócono do dawnej nazwy glera. W ten sposób zadbano o to, by wina prosecco powstawały tylko na północy Włoch i stanowiły produkt nierozerwalnie związany z tą konkretną częścią Półwyspu Apenińskiego. Tym samym wszystkie pozostałe wina musujące powstające w innych częściach świata straciły prawo do umieszczania na etykietach swoich win nazwy prosecco. Poza Włochami odmianę glera uprawia się w Słowenii i Australii.

Aby sprawę glery skomplikować jeszcze bardziej, okazało się, że odmiana ta występuje w trzech wariantach; glera lunga, glera tonda i glera nostrana. Jakby tego zagmatwania było za mało, w Colli Euganei szczep ten zwany jest lokalnie serprina. Pochodzenie glery owiane jest mgiełką tajemnicy; jest podobnie kontrowersyjne jak jej liczne nazwy. Najbardziej prawdopodobne jest, że pochodzi z okolic położonego nieopodal granicy włosko-słoweńskiej miasteczka Prosecco. Najstarsze dokumenty, w których pojawia się wzmianka o uprawie glery w regionie Veneto, pochodzą z 1754 roku.

Odmiana dojrzewa dość późno, jest podatna na choroby grzybowe, źle znosi suszę; wymaga stanowisk o podłożu dobrze zatrzymującym wodę. Jakość otrzymywanych z glery winogron w dużym stopniu zależy od miejsca usytuowania winnic; te z olbrzymich równin Veneto i upraw o niekontrolowanej wydajności (a glera jest zdecydowanie plenną odmianą), zazwyczaj są bardzo neutralne i brak im aromatycznej wyrazistości oraz koncentracji. Ale już winogrady położone na łagodnych stokach o dobrej ekspozycji przy kontrolowanej wydajności dają owoce, z których powstają eleganckie, aromatyczne wina. Takie prosecco potrafią zachwycić nutami cytrusów, jabłek i gruszek przemieszanymi z niuansami kwiatowymi, miodu akacjowego i czarnego bzu.

Wina z glery charakteryzuje naturalna wysoka kwasowość, lekka budowa i niski poziom alkoholu, które to cechy czynią zeń idealne wino na lato lub aperitif. Wapienne podłoże dodatkowo przydaje winom głębi, szlachetności i wyrafinowana, które to cechy bez trudu są zauważalne w przypadku prosecco sygnowanych Prosecco di Conegliano-Valdobbiadene DOCG. Powstające z glery wina są niemal zawsze musujące – frizzante (lekko musujące) lub spumante (w pełni musujące). Tylko w bardzo ograniczonej ilości robi się z tego szczepu wina spokojne.

Ze względu na swą dość wyraźnie zaznaczoną kwasowość i rześkość powstające na bazie odmiany glera (minimum 85 procent) musujące wina prosecco harmonijnie łączą się z wieloma daniami w myśl zasady, że dobre musujące wina można pić od rana do wieczora. Stanowią idealne dopełnienie sałatki caprese, świetnie komponują się z cudownie miękką, świeżą burratą, a także, dla odmiany, z dojrzewającym serem grana padano czy omletem z grzybami i serem mozzarella. Tradycyjnie podaje się prosecco także do owoców morza, sushi, ryb o białym mięsie czy, w wersji troszkę słodszej, do dojrzewającej szynki z melonem. Pyszne jest z makaronem linguine z szałwią i masłem, kanapeczkami z wędzonym łososiem czy owocami liczi w mleku kokosowym.