Burgundia to region położony w środkowo-wschodniej Francji w departamentach Yonne, Côte d’Or i Saône-et-Loire. Od czasów średniowiecznych leży na głównym szlaku handlowym łączącym Europę Północną z basenem Morza Śródziemnego. Należące do Burgundii tereny ciągną się, wzdłuż prawego brzegu rzeki Saony, z północy na południe na długości 230 kilometrów; stolicą winiarską regionu od zawsze było Beaune. Położony na południu Burgundii okręg Beaujolais, administracyjnie stanowiący jej część, obecnie traktowany jest jako osobny region winiarski.

Powierzchnia winogradów w Burgundii wynosi 30 052 hektarów, co stanowi około 4 procent winnic całej Francji. Średnia roczna produkcja wina w regionie to 1,45 miliona hektolitrów, z czego 60 procent stanowią białe wina spokojne, 29 procent – czerwone, 11 procent – białe musujące.

Obszary uprawy winorośli i produkcji wina ciągnące się z północy, od miasta Dijon, na południe do Mâcon to:

• Chablis & Grand Auxerrois
• Châtillonnai
• Côte de Nuits & Hautes Côtes de Nuits
• Côte de Beaune & Hautes Côtes de Beaune
• Côte Chalonnaise & Couchois
• Mâconnais

W Burgundii panuje klimat kontynentalny, o chłodnych zimach (z ryzykiem wiosennych przymrozków) i ciepłych, a nierzadko wręcz gorących, latach. Burgundzkie siedliska stanowią idealne miejsca do uprawy winogron odmian pinot noir (39,5 procent nasadzeń) i chardonnay (51 procent winogradów) królujących w regionie bezapelacyjnie, którym towarzyszą aligoté (6 procent) i gamay wraz z sauvignon blanc, pinot blanc, pinot gris, melon, sacy, césar i tressot, jednak ta ostatnia grupa stanowi w sumie tylko 3,5 procent wszystkich nasadzeń.

O wyjątkowości burgundzkiego siedliska, a właściwie całej mozaiki zróżnicowanych siedlisk, oprócz klimatu, w wielkim stopniu stanowią gleby, w większości przypadków gliniasto-wapienne, powstałe w wyniku erozji wapiennych skał płaskowyżu Jury, które osadzały się na nanoszonych przez Saonę iłach. Tylko w oddalonym od centrum Burgundii w kierunku północno-zachodnim Chablis znajdują się grube pokłady wapienia kimerydzkiego. Jednak tym, co najistotniejsze w burgundzkich siedliskach, ważniejsze nawet niż wysokość czy nachylenie stoku, jest właściwe ułożenie wapiennych warstw kamienistych gleb cechujących się dobrą przepuszczalnością w stosunku do iłów i margli, które wodę zatrzymują. To dlatego czasami najwybitniejsze siedlisko klasy grand cru zaledwie kilka metrów dzieli od parceli o znacznie niższym statusie.

Region ten bezsprzecznie na tle innych wyróżnia olbrzymia mozaika pieczołowicie sklasyfikowanych jeszcze przez średniowiecznych mnichów działek – climats – rozsianych po całej okolicy.

Climat to działka winorośli, z własnym mikroklimatem i specyficznymi warunkami geologicznymi, która została starannie wytyczona i nazwana na przestrzeni wieków. Każdy z climats ma swoją historię, daje wina o odrębnym charakterze i smaku oraz zajmuje odpowiednie miejsce w hierarchii crus (apelacja regionalna, gminna, premier cru, grand cru). Ponad tysiąc nazwanych climats rozmieszczonych jest na wąskim, obsadzonym winnicami odcinku o długości 60 kilometrów położonym między Dijon i Santenay, a wśród nich są jedne z najbardziej znanych nazw winiarskiego świata, takie jak Chambertin, Romanée-Conti, Clos de Vougeot, Montrachet, Corton, Musigny....

Burgundzkie climats zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO 4 lipca 2015 roku. Wpis ten obejmuje nie tylko głównych graczy w branży winiarskiej, ale wszystkich, którzy pasjonują się tym wyjątkowym obszarem uprawy winorośli. Wpisanie na listę ma na celu promowanie idei climats i zachowanie tego wyjątkowego, 2000-letniego dziedzictwa kulturowego dla przyszłych pokoleń.

Cechy konkretnego climat znajdują pełne odzwierciedlenie w winie, rocznik po roczniku, dzięki know-how winiarza. Nigdzie indziej na świecie nie sposób zaobserwować tak ścisłego, wręcz intymnego związku istniejącego między winem a miejscem jego pochodzenia.

W Burgundii climats stanowią kwintesencję modelu uprawy winorośli.