Sylvaner
Sylvaner jest odmianą jasnych winogron powstałą w wyniku skrzyżowania traminera i mało znanej odmiany o nazwie osterreichisch weiss. Najprawdopodobniej pochodzi ze wschodniej Austrii, choć obecnie niewiele go jest w tamtejszych winogradach. W XVII wieku szczep dotarł do Niemiec, a stamtąd do Alzacji, gdzie stał się popularny po II wojnie światowej.
Sylvaner plasuje się w rankingach zdecydowanie niżej od powszechnie cenionego rieslinga, ale czasami potrafi bardzo zaskoczyć jakością powstających z jego gron win.
Chociaż sylvanerowi brakuje aromatycznej intensywności rieslinga podobnie jak i jego kwasowości, to w winnicy rekompensuje swe braki z nawiązką. Grona sylvanera dojrzewają wcześniej niż rieslinga; zmniejsza się dzięki temu ryzyko straty zbiorów przez wczesne przymrozki. Przystosowuje się bez problemów do różnych warunków w winnicy, dając sobie radę także w miejscach, w których riesling przepadłby z kretesem. Tłumaczy to w dużym stopniu większą popularność, którą się cieszy wśród winogrodników, niż wśród konsumentów oraz fakt, że w początkach XX wieku był najczęściej uprawianą odmianą winorośli w Niemczech. W Niemczech jedne z najlepszych win z sylvanera powstają w skądinąd niczym niewyróżniającej się pod względem winiarskim Frankonii, gdzie nawet riesling nie święci sukcesów. Tutejsze gliniasto-wapienne gleby sprawiają, że sylvanery mają odpowiednią strukturę, a chłodny klimat pomaga w utrzymaniu odpowiedniej kwasowości.
Według wielu krytyków winiarskich bezsprzecznie wśród sylvanerów królują te z Alzacji, „kładąc na łopatki” wszystkie inne – niemieckie, austriackie czy pochodzące z innych miejsc świata. W Alzacji wina z sylvanera zachwycają ekstraktem i przyjemną krągłością, roztaczając przy okazji charakterystyczne aromaty ziemiste i dymne, wśród których nieśmiało przebijają subtelne nuty owocowe, a czasami korzenne i mineralne. Najlepsze sylvanery powstają w winnicach grand cru, chociaż zdecydowana większość win z tych siedlisk nie może nosić nazwy grand cru na etykiecie, gdyż alzackie prawo winiarskie nie pozwala na tworzenie win w tej klasie z sylvanera. Tylko jedna parcela – Zotzenberg – może to robić.
Włoskie sylvanery są dużo lżejsze i bardziej rześkie niż ich kuzyni z Alzacji czy Frankonii, o delikatnych nutach cytrusowych z domieszką miodu. Najlepiej smakują pite za młodu.
Geografia uprawy
Największe nasadzenia sylvanera znajdują się w zachodnich Niemczech i w Alzacji. Występuje także w winnicach Trydentu-Górnej Adygi w północnych Włoszech.
Zastosowanie kulinarne
Wina z sylvanera znakomicie smakują z alzacką tartą cebulową, grillowanymi szparagami z jajkiem w koszulce, daniami z tofu, a także z rybami w aromatycznych ziołach, sałatkami owocowymi i z lekkimi mięsami.
